Re-ode aan Wietbos

Ook jou moet ik bedanken. Dat je het zo waardeert dat ik je kennis heb laten maken met meloenthee, wat volgens jou onder de naam limoenthee door het leven ging. Dat je me zaterdag, met jouw ode aan mij,  met tranen in mijn ogen, ondertussen raar aangestaard door onze bellende collega's in het callcenter omdat ik zo hard aan het lachen/huilen was, stuk hebt laten gaan. Dat jij net zo hard kunt lachen om een achternaam die niemand wenst te hebben, maar waarmee die mensen zich toch altijd moeten voorstellen. Iemand hoeft maar de telefoon op te nemen met 'Hallo, met meneer Kwakkel' en wij vegen de tranen uit onze ogen terwijl we over de grond rollen.
Dat je gewoon zonder schaamte met mij over straat durft te lopen, ook alsof iemand mij met een pistool op mijn hoofd gericht, gedwongen heeft om me belachelijk te gedragen omdat hij of zij me anders door mijn hoofd schiet. Dat jij dan gewoon mee doet. Wat ik me wel eens afvraag is of je dat uit medelijden met mij doet, of omdat je denkt dat ik jou anders door je hoofd schiet.
Dat we ons, ook al hebben we helemaal geen bijzondere plannen, toch altijd vermaken. Dat we midden in de nacht lopen te stuiteren als Bassie en Adriaan op speed, terwijl de rest half ligt te slapen.
Dat je, op die ene vroege morgen op Utrecht Centraal, 5 kwartier met me gewacht hebt om onze smaakpapillen kennis te laten maken met verse Starbucks-vloeistoffen. Het was het waard.
Dat je de enige bent die met me over straat zou kunnen lopen met Frank Sinatra-muziek dat hardop uit mijn telefoonspeakertje komt en waar we ons dan helemaal op uitleven alsof we auditie moeten doen voor een van zijn videoclips uit de vijftiger- en zestiger jaren, alleen dan de limited versie: zonder wandelstok.
Dat we nog STEEDS kunnen lachen om alle dingen die we een halfjaar geleden ook al hilarisch vonden en er nog steeds grappen om maken die andere mensen niet snappen.
Dat je me nog STEEDS serieus neemt. Geen omschrijving nodig.
Dat we, na een week met elkaar op vakantie te zijn geweest, nog STEEDS met elkaar uithangen.
Dat je me al die dagen die we tot nu toe samen hebben doorgebracht, je vriendschap en vertrouwen hebt gegeven.
Dat je gewoon een fucking ode aan me hebt geschreven.
Daarom schrijf ik nu een re-ode aan jou, ook al past 'ie niet bij mijn blog.

En dat laatste kan me op dit moment eigenlijk vrij weinig schelen.